Trekking, chitwan, vakantie???!

WAAAUUUWWW wat was de trekking  mooi!!

Ik zal jullie even meenemen in mijn dagboek aangezien ik de eerste dagen dacht waarom heb ik geroepen dat ik naar Annapurna Base Camp (ABC) ga?????!!!

 

Dinsdag werden we opgehaald door Mina, onze guide voor de trekking. Dus in totaal met 6 meiden op stap. De 3 meiden van de pabo, Rozan, ik en Mina. De eerste dag hoefde we maar 3 uurtjes te lopen. Wel in de te hete zon! De route was gewoon een zandpad waar ook auto's overheen konden rijden. Maar we hadden het best al zwaar, en dit was de korste dag van de hele tocht! Maar Mina zij dit komt doordat we op het midden van de dag lopen,  in de hete zon en je bent nog niet gewend aan je backpack. Deze dag liepen we van Nayapul, 1070 m naar Hille, 1460m. Toen we net bij het guesthouse waren en even snel gedouched hadden begon het te stormen! Wij blij dat we er waren en hier niet meer in hoefde te lopen! Er lopen trouwens ook porters rond. De meeste organisaties die de trek aanbieden bieden ook porters aan. Maar hoe die erbij lopen is echt niet normaal! Die dragen 3 tassen op hun rug, op de Nepalese manier van wel 40 kilo en lopen gewoon op gympies of slippers! Hier hebben we ons heel vaak over verbaasd en ook een beetje boos over gemaakt. Wij hebben steeds geroepen, wij dragen tenminste onze eigen tassen, als een van de weinige! En mogen hier trots op zijn!!

 

Dag 2 zou het zwaarst zijn van de trekking van Poon Hill. En dit was het ook! De eerste 2 uur moesten we alleen maar steile keientrap op lopen. Deze dag stegen we dan ook 1400m. We hebben hier met lunchstop van bijna 1 uur, 7 uur over gedaan. Het guesthouse had een grote eetzaal waar een vuurtje in het midden was. Heerlijk guesthouse. De beste van de hele tocht.

 

Donderdag 20 maart, op paps verjaardag, om 4.30 opgestaan. Om 4.55 moesten we klaar staan om naar de top van Poon Hill, 3210m te lopen om hier de zonsopgang te bekijken. Legging, wandelbroek, t-shirt, shirt lange mouwen, jas en regenjas aan, sjaal om en weer 1 uur keientrap oplopen. Dit keer zonder backpack, want we moesten hierna terug naar het guesthouse om te ontbijten. We waren ruim voor de zonsopgang op de top. Ik had naar pap een kaartje gestuurd met een afbeelding van google van een bord dat op Poon Hill staat. Dus hier s' ochtends een foto gemaakt met tibetaanse vlaggetjes voor pap zijn verjaardag en deze aan het eind van de dag gestuurd. Toen we op de top stonden dacht ik echt hoe ga ik dit in godsnaam nog 7 dagen volhouden??? Maarja keek Eva aan en zij, morgen lopen we door en dan kunnen we niet meer terug! We hebben allebei hard geroepen dat we ABC gaan doen, dus dat doen we dat ook. Waarschijnlijk met heeeeeeeel veel zweet, wat tranen en heel veel doorzettingsvermogen!

Deze dag hebben we een stukje naar beneden gelopen en  was een heerlijke dag om te lopen. Lekker rustig, goede route en de laatste dag met de meiden. Dag 4 s'ochtends afscheid genomen van de meiden en vanaf hier alleen verder met Eva en onze guide Mina. Dag 5 was de zwaarste dag van ABC zij Mina. Wij vonden dit allebei wel meevallen en we zijn zelfs ook nog een dorpje verder gelopen dan eigenlijk de planning was in het begin. Maar goed ook dat we dat gedaan hebben want dag 6  hebben we maar 3 uurtjes hoeven lopen, en zijn we 700 m gestegen, maar deze dag was vermoeiender dan dag 5.

 

Dag7 was de dag naar de top! Van 3200m naar 4130m! Op dag 5 was er ons door een NLverteld dat er lawine gevaar was en dat zij halverwege deze route zijn omgekeerd en niet eens tot aan MBC zijn gelopen. Eva en ik keken elkaar aan...  Wij gaan hoe dan ook naar de top! Dan maar een dag langer, dat maakt ons niet uit! Wij aan Mina vragen, zegt ze, we gaan er gewoon heen. Mina werkt bij de organisatie three sisters en er was nog een guide met 2 porters (die wel maar 1 tas van een iemand droegen met een max. Gewicht van 12 kiko) en een australische en franse vrouw dezelfde route aan het lopen en zij sliepen ook steeds in dezelfde guesthouses dus met hun hebben we de laatste dagen meegelopen. De route langs de rivier die normaal gelopen wordt was dus lawine gevaar, dus we zijn de rivier overgestoken om aan de andere kant te lopen. Bij MBC op 3700m even een warme chocomel gedronken in het zonnetje. Het leek wel een beetje skivakantie. Tussen de sneeuw, buiten op het terasje, in het zonnetje. Toen we hier zaten kwamen er heel veel wolken. Het was nog maar 2 uurtjes lopen naar de top maar je kon nog maar 1 meter voor je uitkijken. Verder zag je niks. Dit maakte het ook wel leuk. Je zag de bergen helemaal niet. En ook niet of je er bijna was of niet. Dus toen het bord van Annapurna Base Camp er stond waren we blij dat we er waren. Toen we een paar uurtjes in de lodge zaten klaarde het weer op en konden we de bergen zien. WAUW wat was dat mooi!  De volgende ochtend van 6 tot 7 buiten gestaan, beetje zonsopgang gezien en foto's gemaakt. De terugweg hebben we in 3 dagen gedaan. Dag 8 was vooral heeeeeeel lang. 6 uur op, 8.30 aangelopen en 17.30 bij het guesthouse.  Een daling van 1820m over sneeuw, waarbij het leek dat we aan het skiën waren want we hadden ook 2 stokken vast! En over ijs, keien, rotsen en de laatste 3 uur in de kei harde hagel en regen. De enerlaatste dag heel veel trappen moeten lopen en zelf de laatste 1,5 uur zwaar gehad omdat ik last had van m'n knieën. Dit is het enigste, en het enigste moment geweest tijdens de hele trekking dat ik ergens last van had. Bij dit plaatsje konden we naar de hot water springs waar Eva en ik al de hele terug weg naar uit keken!

Samen met Eva de top beklommen! Onze eigen tas gedragen (we vroegen ons de hele tocht al af hoe zwaar onze tassen zouden zijn en het eerste wat we gedaan hebben toen we in Lake Side waren, is onze tassen gewogen. Die van Eva was 14 kilo, de mijne 16 kilo. Kan deze 4daagse net zo goed met de militairen mee lopen. Hebben toch maar 10 kilo, ghihi), met veel zweet, geen tranen(sommige stukken waren zwaar, maar als we dan bij het guesthouse waren was het ook weer goed!) En natuurlijk wel wat doorzettingsvermogen! Maar het was zeker de moeite waard!!
 

 Donderdag eind van de dag terug gekomen in Pokhara waar de rest van de groep was. Ook waren er 2 nieuwe meiden gekomen. Monique en Meike. Zaterdag hebben Eva en ik een massage van 1,5 uur gehad. Heerlijk! Ook waren we al de hele trekking aan het roepen dat we koffie gingen drinken en een ijsje gingen eten, en dit hadden we nog steeds niet gedaan dus hebben we ook zaterdag gedaan. Dit moest ook wel want zondag gingen we naar Chitwann toe.

 

Na 5 uurtjes in de bus kwamen we bij het park aan. Toen we uit de bus stapte waren wij even de dieren die gespot moesten worden. Er stonden allemaal mannen die je mee willen nemen naar hun hotel. Uit deze menigte maar gewoon iemand gekozen. In Chitwan hebben we krokodillen, olifanten, een neushoorn, mamabeer met 3 baby beertjes, hertjes en wildzwijnen gezien. Ook hebben we 1 nacht in een toren in de jungle geslapen. Hier zijn we 2,5 dag geweest. Dit omdat we woensdag in lumbini wilde zijn omdat de oma van Claudia was overleden en dan de begrafenis was in NL en we op deze manier in Lumbini haar eigen afscheid konden maken. Woensdag hebben we heel veel tempeltjes bezocht en de geboorteplaats van Buddha. Donderdag weer terug naar Pokhara, een busreis van 6/7 uur was ons verteld. Dit duurde al langer en toen we nog 1,5  uur moesten ging de bus kapot. In totaal10 uur over gedaan.

 

Verder afgelopen weekend niet zo veel gedaan, alleen gister een mountainbike gehuurd en met Eva naar haar dorpje gefietst 1,5 uur over een zandpad met heeel veel gaten en stenen! Even beetje eigen dingetjes gedaan. Vandaag ga ik even 1 nachtje bij het gastgezin slapen aangezien ze het niet leuk vonden dat ik de hele vakantie niet bij hun zou zijn. Deze week is nog vakantie en blijf ik nog in Pokhara om de laatste dingetjes te regelen voor de sportdagen die in de laatste 3 weken van ons verblijf hier zullen plaatsvinden.

 

Ja jullie lezen het goed inmiddels zit ik hier alweer 2 maanden. Deze week nog Pokhara, dan nog 3 weken gastgezin en op mijn verjaardag, 2 mei, de laatste ochtend de laatste ochtend in het gastgezin en de laatste avond in Pokhara (zoals het er nu uit ziet). Daarna nog 1,5 week in Kathmandu en dan zit de 3,5 maand Nepal er alweer op!!! Nu je zo over de helft zit begint het aftellen en lijken de weken veel sneller te gaan dan in het begin!

 

 

Dikke kus en veel liefs,

Sigi♥

 

Jullie reacties vind ik heel leuk om te lezen!!!